Stakingsgolf bij regionaal openbaar vervoer

De werkgevers hebben inmiddels hun CAO-bod ingetrokken. Ik verwacht dat er nu helemaal geen CAO meer komt maar dat er per bedrijf onderhandeld zal worden. Een CAO is niet verplicht, er zijn veel meer sectoren zonder CAO.

De reacties lezende krijg ik het gevoel dat men het OV in ons land liever k w i j t is dan rijk en zo marginaal als mogelijk moet zijn. Als rijbewijsloze reis ik de laatste tijd steeds minder en maakt de afweging tussen “nut en noodzaak”. Dat geldt niet alleen voor de verslechterende dienstregeling, maar ook voor het kostenaspect. Met nog meer stakingen in het verschiet, de komende week zal zeker niet de laatste zijn, zal het OV alleen maar slechter en slechter en nog slechter worden. Het geouwehoer over het klimaat en ov als alternatief is gewoon “prietpraat” van politici en bestuurders die zelf misschien amper met het OV reizen en aan volksverlakkerij doen en de potentiële reiziger een wassen neus voorhouden. Ik ga steeds meer met tegenzin met bus en trein reizen en doe vaker online inkopen en het klimaat en milieu aspect interesseert mij niet want die hebben we toch allang naar de arme hoela geholpen. En met de komende staking zijn er alleen maar verliezers en eigenlijk ook geen winnaars als met moet gaan staken en niet z’n boerenverstand kan gebruiken om tot overeenstemming te komen.

We zijn een écht bananenrepubliek geworden

Voor iedereen die roept dat het staken schandalig is, hier een verhaal van een chauffeur. Niet van mezelf, maar geeft wel inzicht in waarom er gestaakt wordt.

Je hebt het misschien al gelezen of gehoord: de buschauffeurs gaan opnieuw staken.
En deze keer is de staking landelijk. Was dat dan niet zo?
Een kleine uitleg van wat er tot nu toe gaande was:
In het OV heb je grofweg twee vakbonden die actief zijn: FNV en CNV.
Vorig jaar (2022) is er onderhandeld voor een nieuwe CAO, en toen is de situatie ontstaan dat de leden van het CNV akkoord zijn gegaan met de voorstellen van de werkgevers.
Wanneer er een CAO voorstel ligt legt de vakbond dit voor aan haar leden, die kunnen dan voor of tegen stemmen.
Gevolg: CNV tekende de CAO, de leden van de FNV stemden tegen, FNV tekende de CAO dus niet.
Wat er toen gebeurde was dat er een CAO lag, die geldig was, en is, maar niet geaccepteerd door het FNV, en dat maakt dat het FNV het recht had actie te blijven voeren.
Dat zijn de stakingen geweest die het afgelopen jaar hebben plaatsgevonden.
Per 1 januari 2023 liep de CAO af, en dus werd er opnieuw onderhandeld.
Deze keer legden de vakbonden het resultaat opnieuw voor aan de leden, en nu hebben de leden van zowel FNV als CNV tegen de voorstellen gestemd.
Ik wil je graag uitleggen waarom dat is, en ik zeg er direct bij: dit is mijn verhaal, mijn werkgever is hier niet verantwoordelijk voor.
In de media wordt erg de nadruk gelegd op het salaris dat geëist wordt.
Natuurlijk is het salaris een belangrijk punt in de onderhandelingen, en daar zal ook flink over gediscussieerd worden, zeker met de huidige inflatie, waar iedereen last van heeft, dus ook de buschauffeur. Hebben wij dan zo’n slecht salaris? Nee, naar mijn mening niet, we hebben een passend salaris, passend bij de verantwoordelijkheden die wij dagelijks dragen tijdens ons werk. Een passende salarisverhoging lijkt mij dan ook op zijn plaats.
Volgens de media is er 11% geboden, maar dit klopt niet. In de praktijk hebben wij het over 8% salarisverhoging (de inflatie staat op 16%, zeg ik uit mijn hoofd), de overige 3% wordt gebruikt voor een ouderenregeling. Niets te nadele van mijn oudere collega’s, maar deze regeling is geen salarisverhoging.
Nu we het toch over geld hebben: een van de eisen is dat de “jeugdschalen” worden afgeschaft: een buschauffeur van 18 verdient minder dan een buschauffeur van 22 die op hetzelfde moment in dienst komt. Oneerlijk lijkt mij, de werkgevers zijn hier niet mee akkoord.
Ook begin je helemaal onderaan de ladder wanneer je van werkgever veranderd: heb je 25 dienstjaren, val je terug naar 0. Werkgevers willen dit niet aanpassen.
Zo zijn er vele onderwerpen waarover vakbonden en werkgevers van mening verschillen.
Weet je nog , een paar jaar geleden, toen we landelijk staakten voor de plaspauze? We kregen toen voor elkaar dat er minimaal iedere drie uur een plaspauze ingepland moest worden in de dienst (we hebben het hier over drie minuten!). De werkgevers willen deze “pauze” nu uit de CAO, want “niet meer nodig, als je moet plassen, ga je plassen”. Dat klinkt leuk, en logisch, maar met de huidige rijtijden betekent dat: een bus vol passagiers ergens neerzetten. Passagiers die hun trein of aansluiting willen halen!
Theorie versus praktijk…….
Buschauffeurs werken 7 dagen per week, de diensten kunnen op alle tijden beginnen.
Een eis van de vakbonden (een die mij erg aan mijn hart gaat), is dat je in je late dienst een pauze krijgt van 20 minuten aaneengesloten, om je warme eten op te kunnen eten.
Werkgevers vinden dit niet nodig: onze huidige pauze is minimaal 15 minuten, waarin je: je spullen in moet pakken, naar de eindpuntvoorziening moet lopen, je eten opwarmen, je eten opeten, plassen, naar de bus teruglopen, je spullen installeren, en wegwezen. Ik zeg: probeer het eens thuis! Ik proef vaak nauwelijks wat ik eet…. en ja, ik eet dus vaak thuis, voor ik naar mijn werk ga, maar dat lukt niet altijd. En zullen we het een klein beetje sociaal houden alsjeblieft?
Over sociaal gesproken: een eis van de werkgevers is: dat de dienstroosters sneller kunnen wijzigen. De vakbonden zijn hiermee akkoord op voorwaarde dat het vrije dagenpatroon van de chauffeur hetzelfde blijft. Vinden de werkgevers niet noodzakelijk. Denken ze nou werkelijk dat chauffeurs geen gezin hebben, geen leven buiten de bus? Dan kun je zeggen: joh, dat is toch logisch. Theorie versus praktijk……
De vakbonden hebben voorgesteld dat de indirecten (leidinggevenden, kantoorpersoneel) gaan werken volgens dezelfde voorwaarden (werktijden!) als de chauffeurs. Je raadt het vast al….. dat zien de werkgevers niet zitten.
Wij gaan dus staken: vanaf 6 februari, vijf dagen lang.
Vinden we dat leuk? Nee, ik ken geen collega die denkt: laten we de passagier eens lekker in de kou laten staan.
Maar wij lopen op ons tandvlees: er is een enorm tekort aan buschauffeurs, vele collega’s werken over, de hoeveelheid vakantiedagen van veel collega’s is schrikbarend.
Er moet iets gebeuren, en wel NU! Wij willen de sector werkbaar houden, en onze gezondheid en privéleven beschermen. Niet alleen voor onszelf: ook voor de mensen die buschauffeur gaan worden in de toekomst! Want als er geen nieuwe chauffeurs bijkomen, rijdt er over tien jaar geen bus meer.
Ik zeg vast: sorry!
Natuurlijk zijn er collega’s die niet willen of kunnen staken: weest u alsjeblieft een beetje lief voor hen als u in de bus stapt?
Dank u wel!!.

Het is de hoogste tijd om het openbaar vervoer in ons land weer geheel te nationaliseren. De hier tegenwoordig in buitenlandse handen zijnde bedrijven hebben geen binding met het uitvoerend personeel, zoals ook de diverse postbedrijven en bagageafhandelbedrijven op Schiphol.

Met het nationaliseren komen we tevens af van de Apartheidsbus van de Israëlische busmaatschappij EBS. De Nederlandse busreiziger betaalt onbewust mee aan de winst die terugvloeit naar Israël.